En Fazla İki Gün

Yazmak bana hep bir satranç oyunu gibi gelmiştir. Genelde her türlü yazı etkinliği ve edebiyat için geçerli olabilecek bu benzetme, kanımca öykü söz konusu olduğunda çok daha belirgin bir şekilde ortaya çıkıyor. Bu kitabın oluşumu da bir anlamda satranç gibi düşünülebilir. Kendimden türeyen, içimden taşan, hayat güzergâhı boyunca gözlem, bilgi, pratik ve teknik yetkinleşme süreçleri içinde biriktirdiğim her şeyin yazıya geçip somut bir biçim alması bu kitapla gerçekleşti. Ancak daima hem kendimle söyleşerek hem sürekli kendimi alt etmeye çalışarak...
Bu serbest bilinç akışını denetimsiz bir bilinçaltı patlaması gibi düşünmemek gerektiği kanısındayım. Daha ziyade, bilincimde iki ayrı yazan öznenin, iki ayrı zihnin hem mücadelesi hem söyleşisiyle ortaya çıktı. Kendimi kısıtlayan, baskılayan küçük dünyamın cenderesini bu mücadele-söyleşi sayesinde kırdım. Yazarken içimdeki bene kendimi teslim ettim, onunla derin bir coşkuyu paylaştım. Hayal etmenin ve bunu yazıyla kayda geçirmenin tarifsiz hazzını yaşadım. Sonunda ona âşık oldum. Nasıl hem iki hem tek olduğumuza şaştım!
Sonuçta bu kitap, benim kendi içimden bir başka ben çıkarmamı sağladı. Umarım, okuyucunun da ikiye bölünüp kendini tamamlamasına, kendisiyle kıyasıya bir satranç oynamasına yol açar. Beni özgürleştirdiği gibi onu da özgürleştirir. Kitabın son sayfasını çevirdiği zaman, benim son sözcüğü yazdığım andaki hazzı tadar. Kendine yenilip kendini kazanma hazzını...