Gülüşün Düştü

giderim

düşer yollara gecenin içinden gidişlerim

kaçak gülüşüme saklıyorum seni

ardımda ellerinin küsen sıcağı

pencerendeki mahzun bakışına dalıyorum yine

zımpara kâğıtları elinde

siliyorsun kalın çizgilerimi

laciverde kesiyor gece

öfke alıyor sabahım

yaralı gidişlerinden alıyorum sesini

kalkıyorum yerimden

incinmişsin

dünya böyle

en yakın gittiğin yerden dönersin

en yakın bildiğinden uzak

içine düştüğün kedere gülersin

bir elin kalbime gider

diğeri içinin sızısına

kalsın bu dört duvar arasındaki bakışım sana

elime tutuşturduğun sevimlilik kaç kişilik

düşüp parçalansın gördüğüm bu tükenmişlik

gitsem giderim

eline aldığın vicdanına sesim

dur desin

beyaz donlu bir adam geçirmiş urganı boynuna

karanlıkta farların aydınlattığı zamana

sen kendine yanarsın o içine aldığı evlat acısına

en usturuplu küfürdür söylediği meydana