Rıh

sonra...
kendi adımı buldum harfin ağaçlarında
üzerime örttüm. sarındım durmadan.
anladım ki ad
insan hamuruyla kaynayan akl-ı evvelin sırrı
kör olduğu ilk karanlık
gömüldüğü yalan!
belki de içimizi döktüğümüz dünya
arş-ı alaya dek yükselen karanlığın
emzirdiği pür imlâdır.